interstizio intemporale/ zamandışı fasıla

kalbim karardı, kapkara. renkler yalnız ışıkla vardır. kalbimse karanlığa alıştı. ışığa karşı savaşmayı bıraktı. kırmızı olmayı, mor olmayı, maviyi bıraktı. gri olmayı bile bıraktı. kalbim kendini kapkara bi kuruluğa bıraktı. onu o kafesten kurtarmak istedim, ağzımdan çıkana kadar ağlamak istedim.

Bazen konuşmayı unutucakmış gibi hissediyorum birine bi şey anlatmak isteyeceğim fakat isteğimi giderecek tek bir kelimem olmayacak zihnimde... Ve bu benim sonum olur anlıyor musunuz?     İnsanın kendi sonunu hayal etmesinin ürpertici hoşnutluğu

sosyal bilimlerle haşır neşir olmak isterken karbonla hidrojenle yüz göz olan kendimin dramı: biyokimya çalışıyorum negatif entropi gereği canlılarn çevresiyle dengesiz olduğunu ancak ölünce dengeye geleceğimiz yazıyor. bu biyokimyasal bilgi bizim bugün bilimsel, "kültürel", fikirsel bağlamda (pek matah olmayan)(hatta bokum gibi olan) cevremizle dengeli olmamızdan ötürü ÖLÜ olduğumzu gösteriyor. termodinamik bilmezden evvel, bilinçaltıma önyargılar yığmak dışında hiçbir şeye yaramadığını gördüğüm medyanın "bilgi" bombardımanından (bu çok klişe biliyorum) korunmaya kaçmaya karar vermiştim yapabildiğimce. şimdi hepimiz hissediyoruz onca pislik, lağım yalnız sanal ortamda, ekranda karşımıza çıkmıyor dört bir tarafımız kanalizasyon çukuru... yeni bir karar aldım ben de: bu yozlaşmadan korunmak için negatif entropi edinemediğim zamanlarda izole olacağım.

uyku ile ölüm arasındaki analoji ilginctir fakat bizi pek etkilemez, fark ise sonumuzu getirecek sapiens sapiensin sonu gelene kadar uyumak istiyorum.

gergin bir ip vardır aramızda, rüyada değil gerçek. ikimiz üzerinde cambazlık yapar dururuz. o yaklaşır ben uzaklaşırım, ben yaklaşırken her şey uzaklaşır. o ip buradadır. burasıdır. varlığımız; boyutsuzlukta sonsuz yoğun hiç'liktir her şeyi doğuracak, tek boyutta birleşmiştir. ikinci boyut mesafelerimizdir. üçüncü boyutta cambazlık mecburi fakat algılar en ince mizansenden bile incedir bazen. dördüncü boyut karanlığı delip aydınlığın içinden geçen görünmez bir oktur. ikimizi ayıran ve birleştiren. bükülmüşlük istisnaen gerçekte olur. her iplikçik tersine döner, hiçlik kusulur.

kimse bizden kendi kendine konuşup gülmenin anormal olduğu bir toplumun normlarına göre hareket etmemizi beklemesin. hem biz kimiz ve bizden toplumsal normlara göre hareket etmemizi beklememesini istediğimiz kimse kim hahayt